Zarośnięta droga.

Pyrra

- Och, książeee! - zamiast brzmiec jak szczęśliwa z ponownego spotkania, wydała z siebie dźwięk przypominający duszącą się kotkę. Bo ogólnie Pyrra była jak kotka (nie licząc niezdarności) - wydawała z siebie kocie odgłosy, nie lubiła wody oraz była dośc zwinna. No, i inteligentna też była, bardzo inteligentna, chociaż często nie chciało jej się myślec.
Łaskawie zeszła z faceta i położyła się obok niego.
- Boli cię ramie? - spytała cicho.

Mona

Co ona...? Jakie ramię? O, to ramię!
- Nie, w tej chwili bolą mnie plecy.

Pyrra

- Pomasowac?

Mona

- A masuj - odwrócił się na brzuch.

Pyrra

Przeturlała się na niego, usiadła mu tyłkiem na udach, bardzo blisko pośladków, które, cholera, wyglądały zbyt ładnie, ale opamiętała się i wsunęła dłonie pod jego koszulkę, a potem zaczęła powoooooli masowac jego mięśnie. Co, jak co, ale to umiała robic. Nawet zapomniała, że bolała ją ręka.

Mona

Tak, było miło. Jak w tanim pornosie.
Ale przynajmniej pomagało. Pewnie pomogłoby bardziej, gdyby bandaż na ręce był pluszowy a nie... bandażowy.

Pyrra

- Mama mi kiedyś powiedziała, że najlepszy na stres jest kawałek dobrej pizzy. Szkoda tylko, że nie możemy jej przygotowac. Tęsknię za Italią, odkąd... Och, po prostu tęsknię.
Pyrra się rozmarzyła tak bardzo, że zjechała rękoma za nisko, a potem z wielkimi rumieńcami wróciła na górę.
- Mama miała o wiele lepsze dłonie niż ja, była o wiele lepsza niż ja. Zawsze była najlepsza. I zawsze była pierwsza.

Mona

ONA ZNOWU GO OBMACUJE. Ian z rezygnacją zamknął oczy.

Pyrra

- Tak, wiem, niesłychanie cię to interesuje, naprawdę, wiem to. Ale mógłbyś czasem, tak raz na jakieś pięc minut, byc milszy, uśmiechnąc się, powiedziec coś do mnie innego, niż: tak, nie, może, jasne. - Pokręciła głową, ale nie przestała go dotykac.

Mona

- Mógłbym. Ale twój bandaż też nie jest pluszowy, więc nie narzekaj.

Pyrra

- Po prostu odzywaj sięęęęęęęę! - jęknęła ponownie. Nie lubiła sama gadac, bo w ośrodku musiała sama do siebie mówic. Głupi facet, mógłby byc miły. Pyrra zabrała ręce, ściągnęła bandaż i znowu zaczęła go masowac, tym razem bez żadnego słowa.

Mona

- Ojej, jak miło, dziękuję - tak, bez bandażu było o wiele lepiej. - Ale widzisz mała, problem w tym, że ja nie jestem rozmowny.

Pyrra

- No i co? - burknęła gilgocząc go po bokach. Tak czy siak lubi słuchac innych, niż tylko siebie.

Mona

- No to to, że ja nie mam zwyczaju się odzywać - burknął.

Pyrra

- Spróbowac też nie umiesz?
Tym razie naumyślnie przejechała po brzegu jego spodni.